اتصال‌ها

یک اتصال QUIC یک مکالمه واحد بین دو پایانه‌ی QUIC است. برقراری ارتباطِ QUIC، در جهت کاهش تأخیر در برقراری ارتباط، مذاکره‌ی نسخه را با رمزنگاری و دست‌دهی‌های انتقال ترکیب می‌کند.

در واقع برای آنکه بتوان داده را از طریق چنین اتصالی ارسال کرد، یک یا تعداد بیشتری جریان باید ساخته و در نتیجه استفاده شود.

شناسه اتصال

هر اتصال یک مجموع از شناسه‌های اتصال را در اختیار می‌گیرد که هر کدام می‌تواند برای شناسایی اتصال استفاده شود. شناسه‌های اتصال بطور مستقل توسط پایانه‌ها انتخاب می‌شوند؛ هر پایانه شناسه اتصالی را که همتایش استفاده می‌کند انتخاب می‌کند.

کارکرد اصلی این شناسه اتصال‌ها برای اطمینان حاصل کردن از آن است که تغییرهای اعمال شده در آدرس‌دهی در لایه‌های پروتکلِ پایین‌تر (UDP، IP، و پایین‌) باعث دریافت شدنِ بسته‌های اتصالِ QUIC به پایانه‌ اشتباه نشوند.

از این قرار با بهره بردن از شناسه اتصال‌، اتصال‌ها می‌توانند بین آدرس IP ها و رابط‌های شبکه به طرقی که TCP هرگز نمی‌توانست حرکت کنند. بطور مثال، این جابه‌جایی اجازه می‌دهد تا یک بارگیری در حال انجام از یک اتصال تلفنی به یک اتصال سریع‌تر وای-فای انتقال پیدا کند - به هنگامی که کاربر دستگاهش را به مکانی ببرد که وای‌-فای داشته. به همین نحو، بارگیری می‌تواند از طریق اتصال تلفن همراه ادامه پیدا کند اگر وای-فای از دسترس خارج شود.

شماره درگاه

QUIC در بالای UDP ساخته شده است، پس یک جایگاه شماره درگاه ۱۶ بیتی برای تمیز دادن اتصال‌های دریافتی استفاده می‌شود.

مذاکره‌ی نسخه

یک درخواستِ اتصال QUIC آغاز شده از سمت یک کارخواه به کارساز می‌گوید که با کدام نسخه‌ی پروتکل QUIC می‌خواهد صحبت کند، و کارساز با فهرستی از نسخه‌های پشتیبانی شده پاسخ می‌دهد تا کارخواه از روی آن انتخاب کند.